De afgelopen decennia was de invoer van goedkope producten en voedselhulp in Congo noodzakelijk. Omwille van de oorlog en de economische crisis kwam deze hulp tegemoet aan de noden van de armste bevolking in de grote steden. Maar vandaag zien we dat de import veel te lang aansleept en de lokale productie ontmoedigt.
Zo voert Congo sinds 1974 massaal tarwemeel in. Het goedkope stokbrood dat men ermee bakt heeft de plaatselijk geteelde maniok verdrongen als basisvoedsel van de armen. De eigen maniokproductie brengt niet meer op en is fors gedaald.
Een ander voorbeeld is de invoer van maïs als voedselhulp in de oostelijke provincies. Voedselhulp is daar zeker nodig, maar men zou net zo goed die maïs kunnen kopen bij Congolese boeren. Studies geven aan dat er voldoende productiecapaciteit is in andere delen van Congo om aan deze voedselbehoefte te voldoen.
Op de markt in Kinshasa is diepgevroren Europees kippenvlees te koop. Vandaag is 90% van het vlees in de hoofdstad ingevoerd. De prijs bedraagt de helft tot een derde van die van het inlandse vlees. Het zijn vooral delen van kip en afval van rundvlees die in Europa moeilijk verkocht geraken. Ook is de kwaliteit van dit bevroren vlees ondermaats, omdat het tijdens het wekenlange transport meermaals ontdooit.
De import van voedsel is de laatste vijf jaar sterk gestegen en de prijzen van de importproducten daalden met gemiddeld 30%. Dat heeft ernstige gevolgen voor de boerenbevolking die haar inkomsten verder ziet dalen. De armoede en de sociale achterstand op het platteland nemen hierdoor toe. Vele boerenfamilies ontvluchten het platteland om zich te vestigen in de reeds overbevolkte grootsteden, waar de werkloosheid al enorm is.
Bron: 11.11.11
Zoals ik al jaren zei: help de mensen ter plaatse, loos je voedseloverschotten niet op de derde wereld en dan blijven die gasten in hun eigen land en denken ze niet dat de gebraden kippen hen hier in hun mond vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten