Als we een afgewerkte song vergelijken met een mens, dan is de songschrijver diegene die de armen en benen min of meer aaneen smeedt en er een hoofd op zet. De producer zorgt dat die delen een geheel worden. De mixer trekt er een mooie huid over. En diegene die de mastering maakt, kleedt het geheel aan. Hij is de couturier, die kiest voor een duidelijk identiteit. En dezer dagen kiest de couturier dus voor duidelijke, grove lijnen en sterke kleuren. Voor subtiele details is weinig plaats.
Matt Mayfield legt de ‘loudness war’ mooi uit in een filmpje op Youtube. Hij gebruikt daarvoor een song uit 1989, ‘Figure of eight’ van Paul McCartney.
In eerste instantie laat hij de song horen zoals McCartney hem uitbracht (diagram 1). Een gezoem, twee luide en heldere drumslagen, een aanzwellende bas. Het verschil tussen stille en luide klanken is duidelijk. De dynamiek is helder. Daarna toont hij hoe een eigentijdse ‘master’ van diezelfde song zou klinken (diagram 2). De frequenties worden opgetrokken van het stilste niveau naar het hardste niveau. Meteen klinkt de song veel voller en luider, terwijl het volume nog steeds hetzelfde is. Dat is de eigentijdse klank waartegen zoveel protest is. Vervolgens toont Mayfield aan hoe mensen de song zachter willen zetten (diagram 3), maar hoe ze daarmee toch de klank van diagram 1 niet terugkrijgen. De klank is door de nieuwe master helemaal veranderd en klinkt ook met een stiller volume heel dik, op het randje van ruis. Ontdaan van alle hogere tonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten